Til liks med Rivesaltes og Banyjuls er Maury – vi er i Languedoc-Roussillon nær spanskegrensa til Catalonia – mest kjend for sterkvin. Frå 2011 har ting endra ting seg i Maury då dei fekk ein eigen appellasjon for raud vin – no kan dei rekna med å få litt meir for strevet om dei vil leggja sjela i noko anna enn dessertvin.
Les meir “Maury Me”
Eg burde vita betre enn å rota rundt med obskure italienske druer – det er liksom så mykje enklare i tysktalande områder, der til dømes Kerner vart fødd i 1929. I Italia skifter druene namn mellom dalføra, og når ein trur ein har funne noko heilt nytt så syner det seg berre å vere Grenache med ei sexy adresse…
Les meir “Lønn for Strevi?”
Corsignano Chianti Classico 2016
Kirsebærpreget vin med mørk frukt og begynnende utvikling. Urter i retning av timian, rosmarin. Litt lær og en anelse tjære. Frisk sigar, en antydning stall. En liten antydning av volatile syrer (lim) når vinen åpnes, men det luftes vekk. Syrlig med god struktur gjennom hele smaksbildet, medium fyldig og medium(+) tanniner. Dyp kirsebærtone gjennom hele smaksbildet. Helstøpt Chianti! Les meir Toscana er Italias Toscana
Det hjelper liksom ikkje å ha verdsrekorden i vin (sjølv om Georgia er ueinig) når Sovjetunionen rota det til for jordbruket ditt. Armenia er eit av desse eldgamle, fillerista Kaukasus- vegkryssa i historia, utsett for folkemord av det Ottomanske riket, tvunge saman med Georgia og Aserbajdsjan som Den transkaukasiske sosialistiske føderative sovjetrepublikk, og omsider sjølvstendig stat igjen frå 1991. Oppi fjella prøver vinmakarar å sjonglera 6000 års tradisjon med koko druer og moderne innovasjon. Lukkast dei?
Les meir “Voskì in a teacup”
Libanesisk vin i Noreg er ikkje lenger synonymt med Musar. Etter kvart har fleire produsentar meldt seg på. Nattverden testa Chateau Kefraya 2012 for ei tid tilbake – korleis vil entry level-vinen deira som har lista seg inn i basisutvalet på Vinmonopolet til 155 kroner hevda seg i eit stadig tettare Libanon-heat?
Les meir “Ch. Kefraya Les Bretèches 2016”
Sakte er greske vinprodusentar i ferd med å få sjølvtilliten attende, og fleire tar etter kvart sjansen på å bruka dei regionale druene som er unike for landet. Eg medgjev at manglande kunnskap om gresk mytologi og greske druer er mi Akilles-skulder, men litt smaking av koko druer er det blitt. Nattverden har tidlegare prøvd Moschofilero, Agiorgitiko, Plyto, Vilana og Malagousia. No er det Xinomavro sin tur.
Les meir “Ved Dionysos!”
Tåspissen av Italia har opplevd mykje. Her har det vore busetnader sidan steinalder, vinproduksjon sidan 2000 f. kr, grekarane kalla regionen «landet der det vert dyrka druer» og brukte – som første sponsor av OL – vinane herfrå som pris til vinnarane av dei atenske olympiske leikar for over 2500 år sidan.
Les meir “Ground Cirò”
I rekkja med greske druer som verda og knapt grekarane sjølv har høyrd om, er det tydelegvis rom for fleire. Nattverden har tidlegare tatt for seg Moschofilero, Plyto og Vilana, no er det på tide med Malagousia. Før eg har opna noko som helst klarar eg likevel ikkje å fri meg frå ein språkleg observasjon: er dette berre ein variant av Malvasia med jålete namn?
Les meir “Gerovassiliou Malagousia Single Vineyard 2016”
Suksessen til Cabernet Sauvignon er enorm, er for alltid knytt til Bordeaux, og drua er omtykt både hjå vinsamlarar og meir tilfeldige vindrikkarar. Det er etter alt å dømme fleire årsaker til dette: drua gjev ein tydeleg og gjenkjenneleg smak på vinen, og har ein klassisk stil som er lett å forstå sjølv utan lang erfaring.
Les meir “The Chinese Way”
Bukettraube – etter kvart som innhaldet i flaska forsvinn vert det meir og meir morosamt å sei namnet høgt – er mellom dei svært sjeldne drueslaga. I utgangspunktet er Bukettraube den første krysninga i moderne tid og er halvt Silvaner og halvt Trollinger. Opphavleg frå Tyskland, men der var ho sårbar for mjøldogg og modna seint – visstnok skal det finnast litt beplantning i Alsace, men det er i Sør-Afrika ho har funne den siste tilfluktsstaden. I dag er det berre knapt 77 hektar med drua igjen i verda.
Les meir “Wine with altitude”
Dette er ikke historien om rimelige Beaujolais. Inntrykket er heller at den økende populariteten til cru Beaujolais har ført til gode priser de siste årene, og la oss håpe at også vinmakerne får igjen for dette. Til bortimot 400 kroner, finnes det nemlig mye god Beaujolais og andre saftige viner med stedegenhet. Likevel, noen fortalte meg at Julie Balagnys viner er magiske, og det hjelper … Les meir Julie Balagny, En Remont 2016
Tysk musserande har byrja å yppa seg i den norske marknaden. No vil Austerrike også vera med på leiken. Nattverden sjekkar kva dei rimelegaste boblene har å fare med…
Les meir “Get Up (Like a) Sekt Machine”
Etter at dei skjerpa seg i Beaujolais, må vel Gamay vera verdas mest anvendelege raudvinsdrue? Lett og leskande til uformell drikking, lav alkohol slik at ein kan ta berre-eitt-glas-til-takk-skal-tidleg-opp-og-få-noko-ut-av-dagen, ryggrad nok til å takla ein matbit, du får mengder av sommelier-kred, og prisnivået er behageleg. Vin frå Moulin-à-Vent, Morgon og Fleurie gjev enormt med drikkeglede – korleis vil same drue oppføra seg med oppvekst i Sambandsstatane?
Les meir “Lo-Fi Gamay Noir 2016”
Malvasia, Trebbiano og Bombino, spontanfermentert, ingen skalmaserasjon, ingen svovling, ingen filtrering. Månekalender og nullintervensjon, kun druer og intuisjon…
Les meir “Cantina Ribelà Bianco 2016”
Eksentrisk antipode-vin frå ekteparet Patrick og Megan Sullivan – utfordringa dei ser ut til å gje seg sjølv er å leggja mest mogleg av kvalitetsgrunnlaget i åkeren og gjera minst mogleg i kjellaren.
Les meir “Patrick Sullivan Amazon Yarra Valley 2016”
