Familiegard i 500 år, av ei rekkje Philipponnatar bør antakeleg Pierre – som i 1935 kjøpte indrefileten Clos des Goisses – framhevast. I dag er Charles Philipponnat karismatisk forvaltar av huset.
Les meir “Philipponnat Grand Blanc Brut 2006”
Eg går ikkje ut lenger, ei uro er kommen over meg, og eg går ikkje ut.
Les meir “Rebel rebel, how could they know?”
Sjølv om dei i hovudsak berre er transittlager for BU-bestillingane mine, så er eg ordentleg glad i lokalpolet mitt som heldt ut mine gretne årgangsreturar og endelause besøk når eg er vinøst selskapssjuk. Dei tar til og med inn ein del av tinga eg anbefaler (I praksis kjøper eg dei flaskene også, for å gjera det mindre pinleg for alle partar.). No tyder ting på at eg har undervurdert dei – utanfor radaren min har dei tatt inn Berg Kaisersteinfels 2011 til butikken – og audmjukande nok måtte det ein bergensar til for å gjera meg merksam på det.
Les meir “Leitz Dance”
Stakkars Oeillade Noire har vore (u)kjend i snart 500 år, og står neppe framfor noko stort gjennombrot i nær framtid. Ei gamal drue frå Provence som har eit omstridt slektskap til Cinsaut, enn så lenge. Lettmodna og produktiv plante som må haldast aktivt i sjakk med nedskjering for å ikkje overdriva drueveksten, og som trivst på høgare markar som ikkje høver for Cinsaut. I tillegg er Oeillade ei drue som har klart å levera vin med relativt lavt alkoholnivå trass aukande temperaturar i sør-Frankrike.
Les meir “Dom. Navarre d’Oeillades 2018”
I Saardalen – eit litt kjølegare underbruk av Mosel – finn vi kultprodusentar som Peter Lauer, eg-må-på-luksusfellen-produsentar som Egon Müller, og (nesten gløymde) tradisjonsberarar som Van Volxem.
Les meir “Thank God For Fermentation”
På drikkefronten er det ikkje tvil om at Tsjekkia er mest forbunde med bitterdram og øl, men nokre særingar driv også med vin. I Mähren, der 96% prosent av tsjekkisk vin vert produsert, veit ein at romarane oppfordra til drueplanting i år 278. Franske munkar planta druer her på 1200-talet, og Krasna Hora har i stor grad satsa på druer med fransk opphav.
Les meir “Don’t Take Your Love To Town”
Heilt nord i Italia har Trentino berre Syd-Tyrol igjen før vi er i Austerrike og Sveits. Høge fjell tar av for regn, dagane blir varme, nettene kalde. Lang mogningstid i høgt terreng legg til rette for å produsera musserande vin med høg kvalitet.
Les meir “Town with no Chér”
Sakte er greske vinprodusentar i ferd med å få sjølvtilliten attende, og fleire tar etter kvart sjansen på å bruka dei regionale druene som er unike for landet. Eg medgjev at manglande kunnskap om gresk mytologi og greske druer er mi Akilles-skulder, men litt smaking av koko druer er det blitt. Nattverden har tidlegare prøvd Moschofilero, Agiorgitiko, Plyto, Vilana og Malagousia. No er det Xinomavro sin tur.
Les meir “Ved Dionysos!”
Det er ein del ting i verda som fort utløyser snev av imposter syndrome hjå meg. Blindsmaking, sjølvsagt. Og «Berre
finn ein god vin til oss du, Jan Tore». Og så er det quiz-spørsmålet som dukkar
opp i nesten kvar einaste vinrelaterte spørjetevling, men som eg ikkje ein gong
klarar å pugge meg til å hugse: ‘Kva druer er det lov å bruke i Champagne? (Max
7 poeng).’
Dei tre hovuddruene går sjølvsagt greitt, ditto Pinot Blanc og Pinot Gris-halvbroren.
Men så byrjer det å stokka seg – Pinot eller Petit Meslinger, eller kva det no
var? Og ei til…
Reell protest mot eit rigid og forelda klassifiseringssystem, eller genialt marknadsstunt? Etichetta di Protesta er uansett mellom dei mest gjenkjennbare flaskene i hylla – underkjend som Barolo DOCG av ‘nemnda’, nedklassa til Langhe Nebbiolo, og døypt «No Name».
Les meir “Når nettene blir Langhe”
Vermentino finns over det meste av Indre Middelhav. Det er antakeleg same sort som Pigato og Favorita på fastlandet, og Rolle i Provence, men det er på Sardinia og Korsika drua har funne ein ordentleg heim. På Sardinia har drua fått ein eigen appellasjon og blir brukt i øyas einaste DOCG Vermentino di Gallura. Nordaust på Sardinia ligg Vigne Surrau som dyrkar Cannonau, Carignano, Muristellu, … Les meir Surrau Branu Vermentino di Gallura 2018
Ei uro er komen over meg – då eg gjekk i vinkjellaren i anna ærend spotta sidesynet ein fuktig etikett, og ganske riktig, ei flaske eg hadde tenkt å spara til ein større anledning har ein liten lekkasje som har fukta toppetiketten. Når slikt skjer med portugisisk kvitvin er krisemanualen ufråvikeleg: lag bacalao og få opna flaska snøggast råd.
«Two gallons is a great deal of wine, even for two paisanos. Spiritually the jugs maybe graduated thus: Just below the shoulder of the first bottle, serious and concentrated conversation. Two inches farther down, sweetly sad memory. Three inches more, thoughts of old and satisfactory loves. An inch, thoughts of bitter loves. Bottom of the first jug, general and undirected sadness. Shoulder of the second jug, black, unholy despondency. Two fingers down, a song of death or longing. A thumb, every other song each one knows. The graduations stop here, for the trail splits and there is no certainty. From this point anything can happen.»
Les meir “Joyce of life”
Eg har liksom ikkje heilt tatt Sør-Amerika heilt på alvor – mine snarturar innom har gjerne vore den odde brasilianske kvitvinen eller ditto argentinsk musserande. Samstundes har eg ein tanke om at kanskje Uruguay er framtida, antakeleg er det mest fordi eg har lyst å sjå om eg kan skriva uruguayansk utan å få raud strek under…
Les meir “Weinert med beinet…”
Montepulciano. Nei, ikkje vinen – heller ikkje byen. Derimot er det drua Montepulciano vi skal smaka på denne gongen. I Abruzzo – aust i sentral-Italia har fjellrike Montepulciano d’Abruzzo hatt ein DOC sidan 1968. Og sjølv om det meste av druene går til kooperativ eller bulk, så finns det produsentar som gjer si greie.
Les meir “Tenuta De Melis Altum 2007”