Montepulciano. Nei, ikkje vinen – heller ikkje byen. Derimot er det drua Montepulciano vi skal smaka på denne gongen. I Abruzzo – aust i sentral-Italia har fjellrike Montepulciano d’Abruzzo hatt ein DOC sidan 1968. Og sjølv om det meste av druene går til kooperativ eller bulk, så finns det produsentar som gjer si greie.
Les meir “Tenuta De Melis Altum 2007”
Ucodalen er i ferd med å få eit godt rykte som indrefileten i Mendoza. Ved foten av Andesfjella ligg markane over 1000 m.o.h, noko som gjev langsamare mogning og legg til rette – i alle fall i teorien – for meir sofistikerte druer med betre balanse mellom syre og sukker. Argentinsk biffvin med Malbec har fått ei finare adresse i Uco – men vi veit liksom at det er bra. Då er det meir spanande korleis budsjettbobler i ein slags bogus Champagneblend frå dalen vil hevda seg.
Les meir “Santa Julia Brut”
Tåspissen av Italia har opplevd mykje. Her har det vore busetnader sidan steinalder, vinproduksjon sidan 2000 f. kr, grekarane kalla regionen «landet der det vert dyrka druer» og brukte – som første sponsor av OL – vinane herfrå som pris til vinnarane av dei atenske olympiske leikar for over 2500 år sidan.
Les meir “Ground Cirò”
Til å ha så røffe kantar så minner Nebbiolo meir om daten du aldri meir inviterer med på fjelltur. Det må ikkje vera for kaldt, det må ikkje vera trekk, det må ikkje vera fuktig, og noko håp om fermentering startar seint, om i det heile…
Les meir “Travaglini Gattinara 2015”
I rekkja med greske druer som verda og knapt grekarane sjølv har høyrd om, er det tydelegvis rom for fleire. Nattverden har tidlegare tatt for seg Moschofilero, Plyto og Vilana, no er det på tide med Malagousia. Før eg har opna noko som helst klarar eg likevel ikkje å fri meg frå ein språkleg observasjon: er dette berre ein variant av Malvasia med jålete namn?
Les meir “Gerovassiliou Malagousia Single Vineyard 2016”
Både Morten og eg har prøvd oss på Krasna Hora før, men at dei hadde ein musserande lagd med sjampanjemetoden har gått under radaren min. I eit land mest kjend for øl og dram, heldt vingjengen seg i Moravia, søraust i Tsjekkia – her gjev eit kjøleg klima lang vekstsesong og forhåpentlegvis druer med mykje konsentrasjon.
Les meir “Krásná hora Blanc de Noir Brut Nature 2017”
Aÿ i Marne har nokre av dei mest kjende og prestisjefylte husa i heile Champagne – kan billegare bobler i området markera seg? Lallier lagde sin første vin i 1906, vart modernisert av tredje generasjon i 1996, og seld til Francis Tribaut i 2004.
Les meir “Lallier Brut Nature NV”
Noko må ein jo ha å drikka på medan Nebbioloen modnar. Unge, friske Grignolino – antakeleg ei genuin Piemonte-drue som – med eit lite og pussig unntak i California – knapt eksisterer nokon annan stad i verda. Trass lav etterspurnad og status har drua to DOCer i Piemonte – «vår» vin kjem frå den med det tøffaste namnet: Grignolino del Monferrato Casalese. Ikkje ei drue som folk står i kø for, men i ei verd der konsumentane etterspør stadig lettare vinar er det kanskje plass for Grignolino likevel?
Les meir “Oreste Buzio Grignolino del Monferrato Casalese 2018”
Hælen på Italia har ei rufsete okkupasjonshistorie som frå bronsealderen involverer Hellas, Spania, Tyrkia og Venezia. Det er av sine eigne ein skal ha det…
Les meir “Vetrère Cré Bianco 2017”
At romerane kalla området Bohemia gjev meg førestillingar om eit ukonvensjonelt folkeslag fylt med Hans Jæger-typar. Trass i ei historikk med okkupasjon frå både Nazi-Tyskland og Sovjetsamveldet har Tsjekkia i moderne tid gjennomførd revolusjon og frigjering på fredeleg vis, og har i dag mellom dei høgaste levestandardane i Aust-Europa.
Les meir “Hare Krásná”
Etter å ha lest Heine sin strålande artikkel om opphavsvern og kvalitetskrav for franske jordbruksprodukt, så ga det faktisk mykje meining – i alle fall i nokre dagar før eg oppdaga at raud musserande har ein eigen AOC (eller AOP heiter det vel no…) i Burgund, og eg er tilbake til å meine at franske jordbrukslovar er mest eit psykiatrisk diagnoseverktøy.
Les meir “Top of the Pops”
Der mykje av vin-verda har straumlinjeforma druesortane sine er Portugal eit herleg kaos, med drueslag ein må langt inn i mørke krokar av drueleksikona for å finna spor av. Dão rett sør for Douro-dalen har fått sjølvtilliten attende, og mange omfamnar tradisjonelle druer som knapt er høyrd om utanfor distriktet.
Les meir “The Grape Escape”
Prieto Picudo er ikkje akkurat kvardagskost sjølv om ho er ei av dei viktigaste druene rundt León, nordvest i Spania. Det kan sjølvsagt ha noko med at Tierra de León ikkje akkurat er vindistriktet som får mest merksemd… Området ligg rundt 800 meter over havet og må takla høge dagtemperaturar og kalde netter. Den hardføre drua er unik i den forstand at ho samstundes har … Les meir Pardevalles Prieto Picudo Rosado 2018
“Mon Dieu, wenn ich doch so viel Glauben in mir hätte,
dass ich Berge versetzen könnte,
der Johannisberg wäre just derjenige Berg,
den ich mir überall nachkommen ließe.”
(Heine – (Nei, han andre.) Heinrich…)
Tysk musserande har byrja å yppa seg i den norske marknaden. No vil Austerrike også vera med på leiken. Nattverden sjekkar kva dei rimelegaste boblene har å fare med…
Les meir “Get Up (Like a) Sekt Machine”