Svært omtykt av Vatikanet under renessansen, hardt råka av phylloxera, gjenplanta med kommersielle drueslag, og etter kvart gjenfunne ei kjærleik til dei historisk tradisjonelle druesortane. Korsika har hatt sine ups & downs i vinhistoria.
Les meir “Clos to the Edge”
Du veit du som vinregion har litt pr-arbeid framfor deg når sjølv franskmennene trur du høyrer til Savoie. Like fullt har Bugey – klemt inn mellom Jura, Savoie og Rhone, med Lyon og Beaujolais i vest – sin eigen ferske AOC heilt sør i Jura-fjella. Druebruken syner pragmatisk nærleik til fleire regionar – Chardonnay, Gamay og Pinot Noir frå Burgund-sida, Mondeuse, Altesse og Jacquère frå dei alpine naboane. Topografisk har dei mykje til felles med Savoie, kan dei laga like god vin?
Les meir “Bugey Wonderland”
I kampen om kvifor konsumentane skal kjøpa akkurat den vinen når dei står i butikken, er det gjerne etiketten som er identitetsmarkøren, og her har vinverda utvikla ein særeigen semiotikk: naturvinprodusentar lar ungane teikna etikettane sine og får såleis fram kjensla av noko grunnleggjande og reint hjå oss (Single naturvinprodusentar kallar opp vinen etter gitarforsterkaren sin for å sjå bad-ass ut.), medan meir tradisjonsbærande produsentar har gjerne bilete av slottet og namnet på vinmarka for å syna kontinuitet og erfaring. Så har du dei som gjer radikale ting med innhaldet.
Les meir “Fumblin’ with the Blues”
Vinbønder sidan 1640, eige hus sidan 1808, og framleis i familien. Undervegs har Henriot-slekta delt kontor med Charles Heidsieck og kjellar med Veuve Clicquot, i dag produserer Henriot rundtom 1 million flasker i året, med hovudvekt på Chardonnay.
Les meir “Henriot Brut Millésimé 2008”
Russisk vin er ikkje kvardagskost i Noreg, russisk musserande på sjampanjemetoden er enno sjeldnare, men her er vi. I Taman (vi er heilt nord ved Svartehavet) har Kuban-Vino solrike dagar og eit område med 200 års druedyrkingshistorikk. Frå oppstarten i 1956 har ting verkeleg balla på seg, i dag produserer dei 56 milionar flasker vin årleg.
Les meir “Putin’ on the Ritz”
Då var det nok over for denne gongen. Bikiniblick og resten av dei knøttsmå, stupbratte parsellane er selt, og Olaf Schneider har endra status frå Weingut O til Hotelgut O. Boomers på Nattverden vil hugse at eg er begeistra for produsenten, spesielt var kabinetten eit latterleg bra kjøp. Sjølv om eg er kjend som ei sektmachine har eg likevel enno ikkje smakt boblene frå garden, og dette er siste sjanse…
Les meir “The Würst of Times”
Eg råkøyrde Vespa over kommunegrenser for å omgå 2015-kvoteringa. Eg opna for tidleg, eg lufta for lite. Eg sverga på å venta fem år før neste flaske, men klarte berre to. Tilgje meg, sjølv om eg veit kva eg gjer…
Les meir “Father, I have Zind…”
Familiegard i 500 år, av ei rekkje Philipponnatar bør antakeleg Pierre – som i 1935 kjøpte indrefileten Clos des Goisses – framhevast. I dag er Charles Philipponnat karismatisk forvaltar av huset.
Les meir “Philipponnat Grand Blanc Brut 2006”
Eg går ikkje ut lenger, ei uro er kommen over meg, og eg går ikkje ut.
Les meir “Rebel rebel, how could they know?”
Sjølv om dei i hovudsak berre er transittlager for BU-bestillingane mine, så er eg ordentleg glad i lokalpolet mitt som heldt ut mine gretne årgangsreturar og endelause besøk når eg er vinøst selskapssjuk. Dei tar til og med inn ein del av tinga eg anbefaler (I praksis kjøper eg dei flaskene også, for å gjera det mindre pinleg for alle partar.). No tyder ting på at eg har undervurdert dei – utanfor radaren min har dei tatt inn Berg Kaisersteinfels 2011 til butikken – og audmjukande nok måtte det ein bergensar til for å gjera meg merksam på det.
Les meir “Leitz Dance”
Stakkars Oeillade Noire har vore (u)kjend i snart 500 år, og står neppe framfor noko stort gjennombrot i nær framtid. Ei gamal drue frå Provence som har eit omstridt slektskap til Cinsaut, enn så lenge. Lettmodna og produktiv plante som må haldast aktivt i sjakk med nedskjering for å ikkje overdriva drueveksten, og som trivst på høgare markar som ikkje høver for Cinsaut. I tillegg er Oeillade ei drue som har klart å levera vin med relativt lavt alkoholnivå trass aukande temperaturar i sør-Frankrike.
Les meir “Dom. Navarre d’Oeillades 2018”
I Saardalen – eit litt kjølegare underbruk av Mosel – finn vi kultprodusentar som Peter Lauer, eg-må-på-luksusfellen-produsentar som Egon Müller, og (nesten gløymde) tradisjonsberarar som Van Volxem.
Les meir “Thank God For Fermentation”
På drikkefronten er det ikkje tvil om at Tsjekkia er mest forbunde med bitterdram og øl, men nokre særingar driv også med vin. I Mähren, der 96% prosent av tsjekkisk vin vert produsert, veit ein at romarane oppfordra til drueplanting i år 278. Franske munkar planta druer her på 1200-talet, og Krasna Hora har i stor grad satsa på druer med fransk opphav.
Les meir “Don’t Take Your Love To Town”
Heilt nord i Italia har Trentino berre Syd-Tyrol igjen før vi er i Austerrike og Sveits. Høge fjell tar av for regn, dagane blir varme, nettene kalde. Lang mogningstid i høgt terreng legg til rette for å produsera musserande vin med høg kvalitet.
Les meir “Town with no Chér”
Sakte er greske vinprodusentar i ferd med å få sjølvtilliten attende, og fleire tar etter kvart sjansen på å bruka dei regionale druene som er unike for landet. Eg medgjev at manglande kunnskap om gresk mytologi og greske druer er mi Akilles-skulder, men litt smaking av koko druer er det blitt. Nattverden har tidlegare prøvd Moschofilero, Agiorgitiko, Plyto, Vilana og Malagousia. No er det Xinomavro sin tur.
Les meir “Ved Dionysos!”