Då har eg vore godt og vel ei veke i Traben-Trarbach. Ein liten og hyggjeleg by ved Mosel-elva. Her har dei borgruinar, italienarar som lagar is, fint vêr, fine vinmarker og tusenvis av sykkelturistar. Tanken var å vere med på innhaustinga hjå ein vinprodusent for å få fyrstehands kjennskap til korleis druene ser ut, luktar og smakar, før dei vert plukka, knust, gjæra etc. No … Les meir Vinhausten i Traben-Trarbach 2019
Mytane om Flavio Roddolo er i ferd med å overskrida mannen. Å i det heile få tak i vinane hans skal vera vanskeleg sidan han ikkje har mobiltelefon eller epost, men kun fasttelefon, og stort sett er ute i åkrane heile tida. Han lagar ikkje naturvin sjølv om han driv biodynamisk, men kallar seg tradisjonalist. Han snakkar ikkje italiensk, men ein obskur piemontisk dialekt… Sanninga er vel at han er ein bonde med skit under neglene og sterke meiningar om korleis vin skal lagast. Og sluttproduktet gjev han jamt over rett…
Les meir “Roddolo Dolcetto d’Alba Superiore 2013”
Rheingaus tøffaste mustasje er trygt festa til Hans-Joseph Becker som kompromisslaust tar hand om tradisjonen frå bestefar Jean Baptiste. Vinhuset J.B. Becker er nyleg sertifisert økologisk, men dette er slik dei alltid har drive garden berre at no er det dokumentert. Samstundes var dei i forkant – eigentleg altfor tidleg ute – med å laga tørr riesling.
Les meir “J.B. Becker Wallufer Walkenberg Riesling Kabinett Trocken 2017”
Når man får en mellomlanding på åtte timer takket være streik på Schiphol er det helt klart verdt det å henge i SAS Loungen selv om man må betale seg inn. Det er en lomme av sivilisasjon som inkluderer så mye mat og drikke – inkludert øl og vin – du måtte ønske mens du er der. Etter den i overkant lange reisen ble jeg … Les meir Jakten på grand cru!
Stakkars Groslot, ikkje berre gjort narr av og nedvurdert av Oz Clarke og Jancis Robinson, men har offisielt mista namnet sitt til Grolleau Noir, og fysisk plass til fordel for andre druer i Loire. Mest brukt til i rosevinar frå Anjou, men hallo – burde ikkje ei drue som lagar vinar med lav alkohol og høg syre passa perfekt i dagens vinmarknad?
Les meir “Les Grandes Vignes Groslot 2018”
Ucodalen er i ferd med å få eit godt rykte som indrefileten i Mendoza. Ved foten av Andesfjella ligg markane over 1000 m.o.h, noko som gjev langsamare mogning og legg til rette – i alle fall i teorien – for meir sofistikerte druer med betre balanse mellom syre og sukker. Argentinsk biffvin med Malbec har fått ei finare adresse i Uco – men vi veit liksom at det er bra. Då er det meir spanande korleis budsjettbobler i ein slags bogus Champagneblend frå dalen vil hevda seg.
Les meir “Santa Julia Brut”
Pieter Walser, drop-out og surfeboms som byrja å laga vin på gøy, som har hatt meir kontakt med politiet enn med naboane, som syns det er mindre stress å laga 30 ulike vinar årleg fordi då har han fleire bein å stå på om noko ikkje blir så bra han skulle ønskje. Som syns det er mindre arbeid å kjøpa og hente druer frå meir enn 60 druebønder, enn å dyrka sjølv. Og som gjer alt dette kun med ein assistent i staben.
Les meir “Moment of Silence”
Give me time to reason, Give me time to think it through Passing through the season, Where I cheated you I will always have a cross to wear, But the bolt reminds me I was there So give me strength, To face this test tonight If only I could turn back time, If only I had said what I still hide If only I could turn back time, I would stay for the night, … Les meir Sliding doors/Palo cortado
Tåspissen av Italia har opplevd mykje. Her har det vore busetnader sidan steinalder, vinproduksjon sidan 2000 f. kr, grekarane kalla regionen «landet der det vert dyrka druer» og brukte – som første sponsor av OL – vinane herfrå som pris til vinnarane av dei atenske olympiske leikar for over 2500 år sidan.
Les meir “Ground Cirò”
Til å ha så røffe kantar så minner Nebbiolo meir om daten du aldri meir inviterer med på fjelltur. Det må ikkje vera for kaldt, det må ikkje vera trekk, det må ikkje vera fuktig, og noko håp om fermentering startar seint, om i det heile…
Les meir “Travaglini Gattinara 2015”
Whatever the future holds, the future takes VISA, sa ein reklame ein gong. No, nokre år seinare er framtida her, men betalingskort er snart på veg ut. Ulike betalingsløysingar finst og er på veg, der ein ikkje lenger treng eit plastkort. Det er med andre ord ikkje så lett å spå om framtida. I Oslo fikla sporvegane og Ruter med ei ny løysing med betalingskort … Les meir Framtiden, farsan!
I rekkja med greske druer som verda og knapt grekarane sjølv har høyrd om, er det tydelegvis rom for fleire. Nattverden har tidlegare tatt for seg Moschofilero, Plyto og Vilana, no er det på tide med Malagousia. Før eg har opna noko som helst klarar eg likevel ikkje å fri meg frå ein språkleg observasjon: er dette berre ein variant av Malvasia med jålete namn?
Les meir “Gerovassiliou Malagousia Single Vineyard 2016”
Både Morten og eg har prøvd oss på Krasna Hora før, men at dei hadde ein musserande lagd med sjampanjemetoden har gått under radaren min. I eit land mest kjend for øl og dram, heldt vingjengen seg i Moravia, søraust i Tsjekkia – her gjev eit kjøleg klima lang vekstsesong og forhåpentlegvis druer med mykje konsentrasjon.
Les meir “Krásná hora Blanc de Noir Brut Nature 2017”
På årets hittil varmaste dag søkte eg tilflukt på kjølerommet til Valkendorf-polet fram til eigen kjernetemperatur var nede i medium rare igjen. Eg kunne jo ikkje gå tomhendt derifrå, så eg fekk med meg ei flaske Gamay som visstnok skulle gje mykje drikkeglede til prisen.
Les meir “Yohan Lardy Gamay Poppy 2018”
Det vesle eg veit om antipodane i Tasmania er at ei av dei gifta seg med den danske kronprinsen og ein annan har ved fleire høve prøvd å ete Snurre Sprett. Dette har likevel ikkje hindra den australske delstaten å ha ein vinindustri som nyttar eit kjøligare klima til å laga ein annan stil enn …øh… fastlandsaustralia. Snur ein globusen på hovudet så havnar Clover Hill sånn omtrent ved Madrid, men Tasmania får kald vind frå omtrent alle kantar, noko som gjer at druene mognar langsomt (om i det heile).
Les meir “Clover Hill Tasmanian Cuvèe”
