Ting går ikkje alltid som tenkt. I den kalde 2009-vinteren stoppa fermenteringa i det som skulle bli årgangens Xinomavro-rosé, og den halvgjæra vinen vart etterlatt på botnfallet i seks år. I 2015 tilsette Thymiopoulos litt nyplukka Malagousia for å restarta fermenteringa og helte miksen i eikefat. Etter fem nye år vart resultatet flaska i 2020, og i 2024 lagt ut for sal som ein slags oransje kvitvin.
Arizona. Kjent for Grand Canyon, Alice Cooper og kaktus. Og vin?
Les meir «The Right Tool?»
Det er heilt sikkert berre ein eksponerings-bias, men innimellom verkar det som all amerikansk vin har vore innom fingrane til Rajat Parr, ikkje minst med Sandhi-labelen som verkeleg har fått fotfeste i Noreg. Heilt i det stille driv Sandhi-partnar Sashi Moorman miniproduksjon av musserande vin på sjampanjemetoden.
Les meir «Parr og odde…»
Trebbiano Spoletino – obskur druevariant med DOC-status sidan 2011, som berre veks rundt Spoletino og Montefalco i Umbria, og sjølv med mikroskopisk produksjon er det lokal usemje om rett identifisering av drua…
Les meir «Skalkontakt, baby!»
Frå ein av dei eldste vingardane i Anjou – med klosteraner attende til 1219 – kjem den biodynamiske duoen Géraldine and Xavier Cailleau med ei ikkje akkurat daglegdags drue. Pineau d’Aunis var visstnok ein favoritt hjå Henrik III av England, og med sin lyse farge den opphavlege Claret-en før Bordeaux tok hevd på namnet. Synonymet Chenin Noir har med drue-CSI synt seg å vera eit blindspor, ditto det påståtte slekskapet til Pinot Noir. Ei jordsmonnkresen og vanskeleg drue som vart i hovudsak skifta ut med Cabernet Franc etter phylloxera, men som framleis har asyl eit par stader i Loire.
Les meir «de Bois are back in town»
Då eg sist skreiv om ukrainsk vin håpte eg nokon etter kvart ville importera den stadeigne drua Telti-Kuruk, og no ser det ut til at eg er bønnhøyrd. Midt mellom Odesa og Mykolaiv – ved Svartehavet, og berre to kilometer frå okkupert område, ligg Beykush Winery som lagar eindruevinar frå både eksotiske og meir populistiske drueslag… Nokre kjelder tyder på at dei også har fått ut 2023-årgangen, andre at dei har måtta evakuera. Vi vonar uansett at dei er trygge.
Les meir «Slava Ukrajini II»
Familiebedrift frå 1996 med ein fot som vin-pionerar for det moderne California, og ein fot i fransk tradisjon. David Ramey har fått tilnamnet «Professor Chardonnay», meistrar han også raude druer?
Les meir «Ramey Rodgers Creek Syrah 2013»
Om eg berre skulle følgd éin vinrelatert Instagramkonto, så ville det noko vore Jasmine Swan. Frå ho forlét Dill i Reykjavik for å laga vin i Mosel og etter kvart Rheinhessen, har ho delt ikkje berre oppturar, men også katastrofar. Her har vi fått vore med på råtne vinkjellarar til leige, nedlatande vingubbar, gnagarar litt for tett på kjellarleiligheten, reine løgner: «I’ll never make petnat again», og lettelse: » at least this year the tank didnt fall over…» Ho har laga små, informative snuttar om alt frå filtrering til brett til kva-kostar-ei-flaske-vin-å-produsere, samt eit sideprosjekt med Katla kondomer(!).
Timorasso – nær utdøydd Piemonte-drue, redda av Walter Massa på 80-talet, og har fått ein slags kultstatus blant overjoviale vinkelnarar. Forøvrig den vanlege historia: desimert av phylloxera, erstatta av meir populistiske drueslag, og redda av entusiastar. Var det verd bryet?
Les meir «Vietti Timorasso Derthona 2020»
Det er viktig å vera open for nye impulsar og utfordra eigne fordommar. Det er også viktig å vite når ein skal halde kjeft… Etter å ha vore litt breial på Nattverden sitt intranett, havna ei flaske frå Franz Wilhelm Langguth Erben opp i potane mine med krav om ein artikkel.
Les meir «Eksklusivt botnfall…»
Stakkars Ischia. Med strategisk plassering utanfor Napoli, har den vesle øya vore mobbeoffer for små og store makter gjennom nokre tusen år, i tillegg til vulkanutbrot og generell piratverksemd. Byta mot Capri av Keiser Augustus, teken av herulerane, så av austgotarar, så av romarane igjen, så arabarar, tyskarar, normannarar, pisanarar, franskmenn, engelskmenn og ein heil del andre i ymse rekkefølgje.
Les meir «Vini d’Ischia Biancolella»
There is a land called Crete, in the midst of the wine-dark sea, a fair, rich land, begirt with water,
and therein are many men, past counting, and ninety cities.
Mine opplevingar av Belgia er liksom godt øl og dårleg kaffi. Eg har antatt at nokon produserer vin i landet utan å reflektere noko særleg meir over det, men no har omsider ein vallonsk produsent fått distribusjon i Noreg. Og vinane ser ut til å ha vunne det belgiske verdsmeisterskapet i musserande fleire gonger.
Les meir «Bobler i Belgia»
Når spørsmål om dessertvin dukkar opp har det vore ein fin hersketeknikk å spørje etter Moscatel, den portugisiske sterkvinen som har kome heilt i skuggen av Port og Madeira. Nyleg har eg fått med meg at Portugal har enno ein DOC for oppsprita vin, og eg må leggja nye strategiar.
Les meir «Carcavelos»
Armenia er eit av desse eldgamle, fillerista Kaukasus-vegkryssa i historia, forsøkt utsletta av det Ottomanske riket, tvunge saman med Georgia og Aserbajdsjan som Den transkaukasiske sosialistiske føderative sovjetrepublikk, og omsider sjølvstendig stat igjen frå 1991. Oppi fjella prøver vinmakarar å sjonglera 6000 års tradisjon med koko druer og moderne innovasjon etter at Sovjetunionen rota til jordbruket deira. Zorah Voskì var mellom favorittane eg smakte i 2020, men hadde ein pris over 350,- Kan meir budsjettorienterte vinar gje drikkeglede?
Les meir «Ved foten av Ararat»